Hoe sterker het ego in jezelf is, hoe waarschijnlijker het is dat andere mensen volgens jou de belangrijkste bron van problemen in je leven zijn.Eckhart Tolle
Van de week fietste ik heerlijk relaxt mijn jongste dochter naar school. De fietspaden zijn opgebroken dus, hier en daar is het wat onoverzichtelijk. Bovendien is het fietspad op sommige plekken nu twee- in plaats van eenrichtingsverkeer. Extra opletten dus, vooral in de drukke ochtendspits.
Op een groot kruispunt komt ons een moeder met twee kinderen tegemoet. Kleine knulletjes nog, ik denk een jaar of 5, 6 misschien. Alledrie op de fiets. Zij willen afslaan, wij rechtdoor, op hetzelfde fietspad...
Hoewel er niet echt een botsing dreigde, hield het jongetje wat snelheid in waarop zijn moeder geirriteerd schreeuwde: 'Gewoon doorrijden!! Wij hebben voorrang!!!' Ik schrok me een hoedje! Het jongetje gehoorzaamde en reed door. Alles ging goed, maar het voorval bleef me zo bij...
Wat me raakte, was de kracht, de hardheid die ik voelde in de woorden van de moeder - ik schrok er bijna van - versus de zachtheid van het jongetje bij wie deze 'energie' letterlijk naar binnen zag beuken. Zo, was mijn gedachte, die heeft een stevige programmering te pakken: 'Het maakt niet uit of de situatie onveilig of onoverzichtelijk is, want je hebt 'gelijk', je hebt 'voorrang'...?
Liever dan haar zoontje naar zijn eigen Wijsheid te laten luisteren, dat als vanzelf zei, 'doe maar even voorzichtig, minder wat vaart, het is hier wat onoverzichtelijk en druk en dat is veiliger,' werd zijn innerlijke wijsheid overschreeuwd door (het ego van) zijn moeder want: 'wij hebben voorrang'. En waarschijnlijk had ze ook haast... ;-).
Bijzonder als je zo'n proces waarneemt en voelt wat er gebeurt. Anders dan de eigen wijsheid van haar kind te laten spreken, te erkennen en te respecteren en eventueel haar kind te manen tot voorzichtigheid (wat niet nodig was, want dat deed hij vanzelf al), spoorde ze hem aan door te rijden, juist het gevaar op te zoeken en tegen zijn eigen gevoel in te gaan.
Bijzonder om te zien hoe een moeder haar zoontje vanuit de ratio eerder in onveilige situatie brengt, dan hem te beschermen of zijn eigen wijsheid te laten volgen. Omwille van... een verkeersregel?! Wat uiteindelijk ook niet meer is dan een gedachte... Wonderlijk. Dat we daarin zo ver van ons gevoel af zijn geraakt, verbaast mij telkens weer.
En het onbewuste, de onwetendheid... Ik weet bijna zeker dat deze vrouw het beste met haar kind voorhad en naar eer en geweten handelde. Zich niet realiserend welke kracht en impact, woorden kunnen hebben. Zich niet bewust van de overtuiging, de programmering die ze hem op dat moment meegeeft: ga voorbij aan je eigen wijsheid, je gevoel voor veiligheid want je hebt voorrang, je hebt gelijk...
In dit geval was er niets aan de hand, er dreigde niet echt gevaar en alles liep gelukkig goed af. En mocht dit knulletje eens echt in een gevaarlijke situatie terechtkomt, dan hoop ik maar dat zijn eigen innerlijke stem sterker is dan die van zijn moeder. En dat hij - ook al heeft ie nog zoveel voorrang - kiest voor de weg die zijn gevoel hem ingeeft, hem maant tot voorzichtigheid en hem leidt naar veiligheid... Ze zijn zo kwetsbaar in het verkeer...
Van hart tot hart,
Germaine Domatilia
Nabrander: een paar dagen na dit voorval betrapte ik mezelf erop dat ik mijn dochter aanspoorde door te fietsen, waar haar innerlijke wijsheid haar deed inhouden... Grinnik.. Dank Universum voor deze subtiele vingerwijzing :-)))
BeantwoordenVerwijderen