Een al wat oudere nieuwsbrief, waarvan het kloppend voelt om de inhoud in deze tijd opnieuw met je te delen... Enjoy!Wat waarheid is, is echt,
Wat niet waarheid is, is niet echt,
Dat is een illusie met de schijn
van werkelijkheid.
van werkelijkheid.
Liefde is echt,
Ze is de hoogste uiting van Leven.
Don Miguel Ruiz, De Stem van Heelheid
Ook de achterliggende periode heeft opnieuw in het teken gestaan van het, op een nog dieper niveau, doorgronden van de illusie. In intens intensieve lessen werd duidelijk waar mijn wereld nog niet resoneerde aan Waarheid. Dicht bij huis, waar het het meest dierbaar is, en tegelijk het meest kwetsbaar.
Om licht te werpen op schaduwzijden. Schaduwzijden daar waar je ze wellicht niet vermoedde. Niet onderkende. Niet kon zien. Wanneer je het hebt over schaduwzijden, dringen zich in het bewustzijn zaken op als oneerlijkheid, egoïsme, ongeduld, etc.. Eigenschappen die we over het algemeen bestempelen als ongewenst, niet prettig, de donkere kanten van onze persoonlijkheid.
Maar schaduwzijden bestaan ook aan 'de andere zijde'. Daar waar je handelt vanuit Liefde, rekening houdend met de ander, jezelf wegcijfert, soms opoffert. Maar waarmee je jezelf de Liefde en die ruimte ontzegt, waar je recht op hebt, die je nodig hebt. Evenzeer een schaduwzijde. Alleen één die lang niet altijd als zodanig wordt onderkent.
Want hoe vaak houden we niet onze mond omwille van 'de lieve vrede'. Accepteren we iets wat eigenlijk tegen ons gevoel ingaat. Bedekken we zaken met de 'mantel der liefde'. Want ja, je wilt niet altijd 'lastig' zijn en dus denk je geregeld: 'ach, laat maar'. Hierbij zorgvuldig geholpen door de wijze waarop we van jongs af aan bewust en onbewust geprogrammeerd zijn in deze werkelijkheid. Het paradigma waarbinnen we worden geboren. Het wereldbeeld van onze ouders, onze familie, cultuur, gemeenschap.
Sec beschouwd allemaal conditioneringen die erop gericht zijn dat we ons aanpassen. Aanpassen aan de wereld om ons heen, aan hoe het hoort. Voldoen aan de uitgesproken en niet-uitgesproken erwachtingen. Voldoen aan het beeld en de rol van 'moeder', 'zoon', 'echtgenoot', 'partner'. En binnen door mens en maatschappij gedefinieerde instituten: de familie, het gezin, de kerk, je werk, etc..
Allemaal rollen en patronen die we met de paplepel krijgen ingegoten, die we absorberen in ons Wezen. En allemaal conditioneringen waarmee we ons vaak ongemerkt hebben geïdentificeerd en die we veelal onbewust 'leven'. Daarmee voorbijgaand aan ons echte Leven, aan wie we werkelijk zijn, aan wat we werkelijk willen. En daarmee dus voorbijgaand aan ons Zelf. Ongemerkt, vaak onopgemerkt.
Tot het moment dat er weer zo'n liefdevolle ziel je pad kruist. Eén waarmee je in lang vergeten sferen hebt afgesproken dat hij of zij je in deze bijzondere tijd zou helpen om te ontwaken. Te ontwaken tot jeZelf. De zielen die het meest van ons houden, zijn vaak die zielen die ons ook het diepst kwetsen en ons de meest pijnlijke lessen leren. Door juist die grenzen aan te raken waardoor je eindelijk kunt zeggen: 'Stop! Nu is het genoeg. Hier ga ik aan mezelf voorbij, dit gun ik mezelf niet.' En je daarmee eindelijk de keuze kunt maken voor... jeZelf.
Wat daarvoor nodig is, is afhankelijk van hoeveel jij van jeZelf houdt. En van je levenshouding die bepaalt of tegenslagen tot 'lijden' leiden of dat je ze kunt zien als groeistuipen op ons bijzondere levenspad die ons weer een stapje verder brengen.
Bijkomstigheid in deze wereld is dat ons meestal niet wordt geleerd om van onszelf houden. 'Van jezelf houden' staat in onze maatschappij vaak gelijk aan 'egoïsme' of 'met jezelf bezig zijn'. Eén van die eigenschappen die we nou net liever niet op ons persoonlijke lijstje zien. Bijzonder ook, als je erover nadenkt. Een maatschappij die erop is ingericht om ervoor te zorgen dat je vooral niet van jezelf houdt. Want hoe kun je werkelijk van anderen houden, als je dat al niet van jezelf doet?
En dus verwarren wij 'houden van jeZelf' hier vaak mee. En besluit je op geregelde tijden om niet jouw Waarheid te spreken, maar je te schikken naar de illusie. Ook al voelt het niet goed en zet je jeZelf hiermee in de kou. Houd je op dat moment niet genoeg van jezelf om te zeggen: 'Nee, dit voelt niet goed. Ik volg mijn hart en doe wat goed voelt! Ongeacht wat een ander daarvan vindt.'
Want pas op het moment dat je zelf besluit om jouw ruimte in te nemen, om jouw Waarheid te spreken en jezelf niet langer te miskennen, pas dan kun je deze bijzondere schaduwzijde transformeren. Om je heen slaan naar degene die je dit toont of de schuld buiten jezelf leggen, heeft niet zoveel zin. Dan verdwijnt deze ziel wellicht uit je leven en dient de volgende zich in Liefde aan...
Net zolang totdat je eindelijk de onderliggende liefdevolle fluistering kunt herkennen: 'Hou van jeZelf! Kies voor jeZelf! Neem je ruimte in, open je hart, naar anderen, maar eerst en vooral naar jeZelf!'
Van hart tot hart,
Germaine Domatilia
Februari 2011
Om licht te werpen op schaduwzijden. Schaduwzijden daar waar je ze wellicht niet vermoedde. Niet onderkende. Niet kon zien. Wanneer je het hebt over schaduwzijden, dringen zich in het bewustzijn zaken op als oneerlijkheid, egoïsme, ongeduld, etc.. Eigenschappen die we over het algemeen bestempelen als ongewenst, niet prettig, de donkere kanten van onze persoonlijkheid.
Maar schaduwzijden bestaan ook aan 'de andere zijde'. Daar waar je handelt vanuit Liefde, rekening houdend met de ander, jezelf wegcijfert, soms opoffert. Maar waarmee je jezelf de Liefde en die ruimte ontzegt, waar je recht op hebt, die je nodig hebt. Evenzeer een schaduwzijde. Alleen één die lang niet altijd als zodanig wordt onderkent.
Want hoe vaak houden we niet onze mond omwille van 'de lieve vrede'. Accepteren we iets wat eigenlijk tegen ons gevoel ingaat. Bedekken we zaken met de 'mantel der liefde'. Want ja, je wilt niet altijd 'lastig' zijn en dus denk je geregeld: 'ach, laat maar'. Hierbij zorgvuldig geholpen door de wijze waarop we van jongs af aan bewust en onbewust geprogrammeerd zijn in deze werkelijkheid. Het paradigma waarbinnen we worden geboren. Het wereldbeeld van onze ouders, onze familie, cultuur, gemeenschap.
Sec beschouwd allemaal conditioneringen die erop gericht zijn dat we ons aanpassen. Aanpassen aan de wereld om ons heen, aan hoe het hoort. Voldoen aan de uitgesproken en niet-uitgesproken erwachtingen. Voldoen aan het beeld en de rol van 'moeder', 'zoon', 'echtgenoot', 'partner'. En binnen door mens en maatschappij gedefinieerde instituten: de familie, het gezin, de kerk, je werk, etc..
Allemaal rollen en patronen die we met de paplepel krijgen ingegoten, die we absorberen in ons Wezen. En allemaal conditioneringen waarmee we ons vaak ongemerkt hebben geïdentificeerd en die we veelal onbewust 'leven'. Daarmee voorbijgaand aan ons echte Leven, aan wie we werkelijk zijn, aan wat we werkelijk willen. En daarmee dus voorbijgaand aan ons Zelf. Ongemerkt, vaak onopgemerkt.
Tot het moment dat er weer zo'n liefdevolle ziel je pad kruist. Eén waarmee je in lang vergeten sferen hebt afgesproken dat hij of zij je in deze bijzondere tijd zou helpen om te ontwaken. Te ontwaken tot jeZelf. De zielen die het meest van ons houden, zijn vaak die zielen die ons ook het diepst kwetsen en ons de meest pijnlijke lessen leren. Door juist die grenzen aan te raken waardoor je eindelijk kunt zeggen: 'Stop! Nu is het genoeg. Hier ga ik aan mezelf voorbij, dit gun ik mezelf niet.' En je daarmee eindelijk de keuze kunt maken voor... jeZelf.
Wat daarvoor nodig is, is afhankelijk van hoeveel jij van jeZelf houdt. En van je levenshouding die bepaalt of tegenslagen tot 'lijden' leiden of dat je ze kunt zien als groeistuipen op ons bijzondere levenspad die ons weer een stapje verder brengen.
Bijkomstigheid in deze wereld is dat ons meestal niet wordt geleerd om van onszelf houden. 'Van jezelf houden' staat in onze maatschappij vaak gelijk aan 'egoïsme' of 'met jezelf bezig zijn'. Eén van die eigenschappen die we nou net liever niet op ons persoonlijke lijstje zien. Bijzonder ook, als je erover nadenkt. Een maatschappij die erop is ingericht om ervoor te zorgen dat je vooral niet van jezelf houdt. Want hoe kun je werkelijk van anderen houden, als je dat al niet van jezelf doet?
En dus verwarren wij 'houden van jeZelf' hier vaak mee. En besluit je op geregelde tijden om niet jouw Waarheid te spreken, maar je te schikken naar de illusie. Ook al voelt het niet goed en zet je jeZelf hiermee in de kou. Houd je op dat moment niet genoeg van jezelf om te zeggen: 'Nee, dit voelt niet goed. Ik volg mijn hart en doe wat goed voelt! Ongeacht wat een ander daarvan vindt.'
Want pas op het moment dat je zelf besluit om jouw ruimte in te nemen, om jouw Waarheid te spreken en jezelf niet langer te miskennen, pas dan kun je deze bijzondere schaduwzijde transformeren. Om je heen slaan naar degene die je dit toont of de schuld buiten jezelf leggen, heeft niet zoveel zin. Dan verdwijnt deze ziel wellicht uit je leven en dient de volgende zich in Liefde aan...
Net zolang totdat je eindelijk de onderliggende liefdevolle fluistering kunt herkennen: 'Hou van jeZelf! Kies voor jeZelf! Neem je ruimte in, open je hart, naar anderen, maar eerst en vooral naar jeZelf!'
Van hart tot hart,
Germaine Domatilia
Februari 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten