Relaties in de Nieuwe Tijd...

Mooi artikel van Ronald Jan Heijn over de aard van relaties in de Nieuwe Tijd...

Liedjes, verhalen, romans en muziek … het gaat bijna altijd over de liefde. Soms over een inspirerende liefdesgeschiedenis, misschien wel vaker over het mislukken ervan. Of in ieder geval: over het drama binnen het liefdesproces, met of zonder goede afloop. Het houdt ons enorm bezig en beheerst een groot deel van ons leven.

Wat betekent het Watermantijdperk voor onze relaties?

Het ervaren van liefde is persoonlijk en dat is logisch. Want onze visie daarop heeft alles te maken met onze visie op het leven: wat houdt het leven in en wat is de zin ervan? En wat is het belang en de plek van liefde en van een liefdesrelatie? Onze visie op het leven ‘staat of valt’ bij onze visie op de dood. Als de dood het einde is, dan is dat fundamenteel anders dan als je weet dat dit leven – en het leven na de dood – een stap in een geestelijke evolutie is.

Vanuit het zielsniveau is er een antwoord: de zin van het leven is onwetendheid omzetten in inzicht. Ons levenspad heeft te maken met het leren van lessen. Deze bewustwording heeft te maken met de weg van de persoonlijkheid naar de ziel. Of beter gezegd: tijdens het bewustwordingsproces maken we onze persoonlijkheid steeds transparanter, zodat het licht van onze ziel steeds meer afstemming krijgt met ons bewustzijn en daardoor naar buiten kan schijnen. De mens wordt zichZelf en blijkt een kosmisch wezen te zijn.

Vanuit het zielsniveau weten we vaag de behoefte tot eenheid. Benjamin Creme schrijft hierover: ‘Het wezen van het zijn is ‘heelheid’, totale eenheid, het samenkomen van Vader-Moeder-God. Dat is de natuurlijke staat van de man en de vrouw. Maar op het fysieke gebied hebben de mensen dit gevoel van eenheid verloren en zijn er voortdurend naar op zoek. Dit verlangen naar eenheid is hetzelfde gevoel van verlangen naar eenheid op het hoogste spirituele niveau, maar gerelateerd aan het fysieke niveau. Het verzekert het voorbestaan van de soort en is essentieel’.

We zijn onderweg naar meer bewustzijn. De een is verder gevorderd in dit traject dan de ander. In dit proces – ‘van persoonlijkheid naar ziel’ – ervaren we een steeds ruimere werkelijkheid en komen we steeds dichter bij ons Zelf. Als het leven het leren van lessen is, geldt vanuit die visie hetzelfde voor een relatie. Een relatie kan zowel confronterend zijn (spiegel) als ook inspirerend, waardoor je in beide gevallen gestimuleerd kan worden met jezelf aan de slag te gaan.

Hoe anders is de visie die we tegenkomen in het dagelijks leven. In de media, op tv en vooral in de roddelbladen worden we geconfronteerd met een nogal simpel, sentimenteel en romantisch beeld van wat liefde en een relatie is. Zwart wit gesteld: het is een relatie beleefd vanuit de persoonlijkheid. Dat is de visie waarin de ander ons gelukkig en compleet moet maken, waarin liefde een teruggeefsysteem is, ‘ik doe wat voor jou en dan doe jij wat voor mij’, etc.

De persoonlijkheid – ook wel ‘ego’ – denkt namelijk in afgescheidenheid, ‘ik en de ander’. Dit ego is gebonden aan het lichaam en vindt daarom zintuiglijke ervaringen belangrijk, zoals eten, seksualiteit, mooie dingen zien, etc. Het ego zit ook vast aan het emotionele lichaam en wil daarom bevestigd worden, wil ergens beter van worden, wil gelijk krijgen, vecht voor lijfsbehoud en vindt wedijver, status en macht belangrijk. Ruzies en machtspelletjes zijn daarom aan de orde van de dag. Het ego is meestal ook het gebied van de angsten, die maar wat graag worden geprojecteerd.

Tevens kent het ego een moraal en principes, die duidelijke grenzen hebben. Eenmaal geschonden heeft de ander wat goed te maken en meestal wordt dit voorval nooit meer vergeten. Vergeving zit niet in het pakket. Een afgescheiden persoon kan namelijk makkelijk oordelen, zich superieur voelen en voorwaarden stellen.

Het andere uiterste op dit spectrum is de ziel. De ziel kent geen afgescheidenheid maar ervaart juist verbinding: de ander is dezelfde, hij/zij is slechts ‘een andere ik’. De ziel kent geen strijd en ervaart slechts een pad van ontwikkeling. De ziel denkt niet in bezit, maar in respect voor de ander en daardoor in loslaten en onvoorwaardelijkheid. De ziel kan de ander zien zoals hij/zij is, en zien waar hij/zij zich bevindt in het proces ‘van persoonlijkheid naar ziel’.

En …. de ziel weet wat (echte) liefde is. De totale, onvoorwaardelijke liefde, die uit het hart stroomt van de ééngeworden mens die geen liefde terugvraagt (Creme). De ruimere visie van de ziel ontsluiert – binnen onze aardse grenzen – langzaam aan de ware aard: liefde is inzicht. Het zien, het inzicht en het ervaren van verbinding, dát is de liefde. Het is de ‘aantrekkende’ energie van de liefde die alles bij elkaar houdt, de atomen, de hemellichamen, de natuur, de mensen. Dit uiteindelijk ruime inzicht veroorzaakt de constante stroom vanuit het hart. In die volgorde.

Het ervaren van deze diepe verbondenheid is liefde. Vanzelfsprekend staat dat los van voor- en afkeuren. Of je iets mooi vindt of niet, of iemand je type is of niet … het heeft er niets mee te maken. Het staat los van de vormentaal. Het is de wereld van energie en bewustzijn. De ziel oordeelt niet, want het heeft geen moraal of principes. Iets is zoals het is. Dat wil niet zeggen, dat voor de ziel alles ‘goed’ is of alles ‘zou moeten kunnen’. Sterker, het zijn vaak de dingen die het ego spannend vindt, die voor de ziel oninteressant zijn.

Dus ja, deze toekomst klinkt wat minder romantisch en spannend, maar is wel de realiteit waar we als mensheid naartoe groeien. Dit proces – ‘van persoonlijkheid naar ziel’ – staat gelijk aan ‘de weg naar binnen’. De belangrijkste relatie is daarom de relatie met onszelf. We kunnen de ander steeds beter ‘zien’ en begrijpen als we meer inzicht hebt in onsZelf. Tijdens dat proces zien we een steeds ruimere werkelijkheid en stijgen we in bewustzijnsniveau.

Van het ene uiterste naar het andere in het spectrum (persoonlijkheid – ziel) zitten vele verschillende zienswijzen op relaties. Vandaar dat er zoveel verschillende dingen over relaties en de liefde wordt geschreven. (En vandaar dat we niet zoveel aan de huidige psychologie hebben, aangezien het de ziel en het bewustzijn ontkent.) Afhankelijk van ons bewustzijnsniveau geven wij onze relaties kleur en inhoud.

De meesten gaan nog steeds een relatie aan vanuit de persoonlijkheid: de eerste aantrekkingskracht is vaak het lichamelijke en emotionele. Maar een mens is natuurlijk veel meer dan alleen zijn fysieke en emotionele lichaam. We gaan langzaam ontdekken dat een relatie op meerdere vlakken ‘zou moeten’ aansluiten. Een partner met bijvoorbeeld een totaal andere visie op het leven kan al snel moeilijkheden geven.

In de Nieuwe Tijd zullen we steeds meer geestelijk toegroeien naar het ‘ideaal’ van de vijfpuntige ster van de menselijke relatie. Door de ontdekking van de ziel en ons bewustzijn zullen we bekend worden met onze geestelijke blauwdruk en met de 5 niveaus waarop we als partners kunnen resoneren: ziel, persoonlijkheid, mentale lichaam, astrale en fysieke lichaam.

Hetzij door de overeenkomsten in deze vijfpuntige ster, hetzij door de aanvullingen hebben we een partner die heel goed bij ons aansluit. Namelijk, bij onze manier van Zijn, onze visie op leven en dood, waarden en normen, levensstijl, interesses, manier van denken, emotionele gesteldheid en fysieke aantrekking. Wat wil je nog meer? In zo’n geval wordt de relatie zélf niet meer het doel, maar meer wat we – met elkaar of ieder afzonderlijk – willen neerzetten en verwezenlijken in de wereld.

Vanuit deze beschrijving wordt het wellicht aannemelijk dat het begrip ‘tweelingziel’ een mythe is. Want er zijn meerdere personen die met jou een goed team kunnen vormen. Maar vanuit vorige levens en karma kan het natuurlijk best zijn, dat je nog iets met iemand hebt uit te werken. De wet van karma zorgt ervoor dat je elkaar weer tegenkomt. Volgens Creme zijn negen van de tien relaties karma-gerelateerd.

De mythe van de tweelingziel komt eigenlijk voort uit een romantisch wereldbeeld, ingegeven door de zesde straal van idealisme. Volgens Creme heeft deze kosmische straal zijn hoogtepunt gehad tussen de 10e en 17e eeuw, precies in de tijd dat de romantische liefde opbloeide. Voor die tijd bestond er niet zoiets. En in het Watermantijdperk zal de romantische liefde – die de illusie, een astrale verbeelding, in stand houdt van een stereotype vrouwen/mannenrol – steeds meer worden verdrongen door een liefde van een andere orde. Essentieel, want het blijven steken in een geïdealiseerde rol ontneemt ons de kans om te groeien.

En niet alleen de romantiek zal later anders worden bekeken, ook de seksualiteit zal wellicht al eerder worden beoordeeld als “… oh ja, weet je nog, dat was die tijd met die nadruk op seksualiteit … ooit definitief doorgebroken in de jaren zestig van de vorige eeuw. Als je als vrouw als ‘sexy’ werd bestempeld, was dat een van de hoogste kwalificaties. Het was allemaal wat overspannen, er moesten taboes worden doorbroken. En zo werd iets als jaloezie nog gezien – in plaats van een onhebbelijkheid van de persoonlijkheid – als een uiting van liefde voor de ander. En werd verliefdheid nog verward met liefde.”

Verliefdheid is inderdaad een vehikel van de persoonlijkheid. Het gezegde moet dus niet zijn ‘liefde …’, maar ‘verliefdheid maakt blind’. Er is niets mis met verliefdheid, maar wel als wijze raadgever. Als het werkelijke inzicht is doorgedrongen, is de lading eraf, de elektromagnetische aantrekking weg en daarmee ook het verliefde ‘gevoel’ (eigenlijk dus ‘emotie’). Daarom, een relatie op basis van de geneugten van het fysieke en emotionele lichaam zijn van voorbijgaande aard. Dat wil niet zeggen dat de relatie over hoeft te zijn – helemaal niet – alleen de oorspronkelijke basis is veranderd.

Onderweg van de persoonlijkheid naar de ziel zouden we kunnen zeggen: hoe hoger de energie van de elektromagnetische wisselwerking hoe duurzamer en meer ‘echt’, en tegelijkertijd ook meer onthecht. Uiteindelijk zullen we ervaren dat we allen één zijn.

De toekomst in het Watermantijdperk is de weg van het hart, de geestelijke equivalent van de ziel. Het spreken en handelen vanuit het hart, het voelen van wat waar is en goed is om te doen. Zo voeden we onszelf op, door de wisselwerking tussen onze intuïtie (van de ziel) en de werkelijkheid: weten, voelen, (in)zien … toepassen. Zo creëren we groei in bewustzijn.

Jezus heeft in het Vissentijdperk ons duidelijk gemaakt dat alles liefde is. In het Watermantijdperk gaan we pas beseffen wat dat werkelijk inhoudt. De afgelopen 2000 jaar hebben we ons – bij wijze van spreken, als metafoor – blind gestaard op de branding van de zee: dat was het, dat was spectaculair, we werden er volledig door in beslag genomen. We komen erachter dat de branding slechts uiterlijke schijn is, dat het maar heel weinig van de hele zee is en dat het gaat om het gebied dat achter die branding ligt, de diepte en onmetelijkheid van de oceaan. Wat hebben we nog veel te ontdekken!

Ondertussen … sterkte met de relatie!

© Ronald Jan Heijn

Bron: http://www.helloaquarius.org/relaties-in-de-nieuwe-tijd/